Ana kapıdan içeri girdim. O anda çocuğun hâlâ içeride olduğuna emin oldum. Zemheri aylarının soğuğu sarmıştı okulu.

Gökyüzünü yarıp geçen çizgiler bir bir yeryüzüne kavuştuktan sonra her şey bir anda gerçekleşti ve bitti. Bu birkaç dakika süren olayın ardından hiçbir çocuk bir daha gülmedi.

“Bazen kırık bir kalbin nelere kadir olduğunu unutuyoruz.” 

Arkamdan iki kere tap tap diye ses geldi. Derhal geriye döndüm. Refleks olarak silahımda olması gereken elimi cebimden çekip önüme uzattım. Tabii ki silah yerine sıkıca tuttuğum ana tanrıçayla tapırtıya gözdağı vermek durumunda kalmıştım. 

Ağzımdaki ipler bir miktar aşağıya mı kaymıştı? Bu bir büyüyse odaklanmasını kaybediyor olabilir miydi? Fırsatı değerlendirdim.

Geminin doğusundan bir sinyal geliyordu ve bize âdeta işaret veriyordu. Geri dönüş için komut beklediğine göre bir şeyler bulmuş olmalıydı. 

Giysilerimi hızla çıkardım. Kaynaktaki ne peri ne de cindi, yanımdakiler işe yaramazdı. Derin bir nefes aldım. Yıldızların suyun yüzeyinden teker teker kaybolmaya devam ettiğini biliyordum. Kaynaktaki her neyse Zeynep’le savaşırken ormana sihir yayılıyordu. 

Sıra sıra dizilmiş ağaçların ortasında uzanan Toprak Ana’nın yanına sıralanmıştı herkes. Periler, cüceler, iri yarı troller ve ormanın diğer pek çok çocuğu... Bir yer bulup oturdular.

Derimde, derimin altında, damarlarımda, hatta organlarımda ilerleyen yapışkan hisle titredim. Kokulu, iğrenç bir nefesin içime girdiğini, bedenimi ele geçirdiğini hayal ettim. Midem anında bulandı ve kusmak istedim. 

Etrafındaki şeyler kaybolmaya başladığında Aylin’in doğumunun üzerinden çok kısa bir süre geçmişti. Ona ihtiyacı olduğunu hissettiğinde annesi artık yoktu.