Kadir kapıya bakmaya giderken Kemal hâlâ Cüneyt'i inceliyordu. Gelen tabii ki Yılmaz'dı. Cüneyt'le arasındaki kısa bir tanışma faslından sonra Yılmaz, Cüneyt'e sorular sormaya başladı.

Her şeyin o anda sona erdiğini sanabilirdi insan. Derin bir karanlık ve ölüm. Görmenin görmek olduğu o anın bitişi. 

Meteorların bileşimini bilmiyoruz ama en iyi ihtimalle bu cisimlerin sadece birkaç tanesi bile yeryüzüne ulaşırsa dünya üzerindeki tüm yaşamı ortadan kaldırmaya yeter. 

Palalıya biraz daha yaklaşarak boynuna eğildim. İnsan vücudunun kan pompalamasını yakından görmek ilginçti. Damarı saran herhangi bir et veya kas parçası olmadığı için her kan basıncında damar bir miktar genişliyordu.

Dr. Ceal yaklaşan helikopterin sesini duyduğunda ellerini nereye koyacağını bilemedi. Hastasına ne olacağını kestiremiyordu, keza kendisine ne olacağını da.

Başbakan önündeki prompter cihazına bakarak öfkeyle konuşuyordu. Yine birilerini azarlıyor olmalıydı. İç veya dış mihraklardan biri olabilirdi. Ya da her ikisi de. 

Koskoca stadyum tıklım tıklım dolmuştu. Okulun ekabir tabakası localara kurulmuş, tek tek çıkan grupları alkışlıyorlardı. Bizi de unutmamışlar, en kıyıdaki locaya yerleştirmişlerdi.

“Yahu Ülgen kardeşim, nereden çıktı bu robot işi?” dedi yönetici. 

“Eğitim için aldım. Çocukların eğitimi için, kitap okuyacak, ders verecek, okulda öğrenmedikleri her şeyi bu robot öğretecek,” diye yanıtladı babam. 

“Simülasyon ortamında bizi bir ailenin yanında eğittiler. Bilgisayar oyunu gibi düşün. Dijital ortamda o sanal ailenin yanında hayatı tanıyoruz. Tabii bazen orada öğrenilenler yeterli olmuyor..."

Korkmuş muydu? Belki. Biraz. Ama kendine bir zarar gelmesinden çok, tüm insanlığın yanlış yola girmesinden endişe etmişti yıllarca.