Polisin vurduğu yer sadece acıtmamıştı, bir de elektrik şoku yemiştim. Hâlâ anlayamıyordum. Bütüriz neresi? Türk polisinde niye elektirikli jop var? Daha önemlisi, elektirikli jop diye bir şey mi var?

Bakışlarını bir silah gibi çevirdi Flannery. Sesin geldiği noktayı bulmaya çabaladı. Ne yöne baksa aksi yönden duyuluyordu ses. Ekseni etrafında deli gibi döndü. “Ortaya çıkın,” dedi inleyerek.

Bir bomba daha düşüyor. Tepemize dökülen sıva, burnumuza gelen kireç ve duman kokusu bu sefer daha da yakına düştüğünü cüretkâr şekilde taşıyor sığınağımıza. 

Ey Ahlanaknip, içimdeki çocuğa aşkı sunmak isterken, içimdeki katilin kanlı kılıcı oldum! Pişmanım! Pişmanım! PİŞMANIM!

Bir nevi sistemi manipüle edebilmeyi öğrendiğim söylenebilir. Bunu benim gibi kaç kişi yapabiliyor emin değilim ama benim kadar fazla buraya gelen olduğunu da sanmıyorum.

Evrendeki her nesne eliptik bir yörüngeyle dönüp duruyor. Bu döngü, nesnenin gereksindiği enerjiyi yaratıyor. Sonsuz bir enerji bu. 

Çığlık yukarıda, Fısıltı aşağıda, üzerine atıldım. Kalbine doğru Çığlık’ı savurdum. Pençesiyle kılıcımı uzaklaştırdı. Fısıltı ile hamle yaptım, karın pullarının bir kaçını çizebildim sadece. 

Kopan fırtınaya karıştı kıyamet. Sepetle birlikte, üzerine doğru devrilen direkle göz göze düştüğünü, aynı anda kuşun ağzından akan bir tür dalganın kendisini, fırtınadan daha güçlü bir şekilde vurduğunu hissediyordu. Sonra suyla buluşmayı bekledi.

“Dahiyane ama asıl nokta bu değil, emin olun. Sizce bir canlıyı dâhi yapan nedir? Bizim varlığımız dehamızla mı ölçülür, yoksa varlığımıza biçilen yargılarla mı?”

Size gerçeği anlatacağım. Sarsılacaksınız. Ve muhtemelen bana inanmayacaksınız. Hatta neredeyse bundan eminim. Öylesine çok yaşadım ki bunu. Yüzlerce kişiye... Ah, hayır... Her şeyin başladığı o korkunç günden bu yana o kadar çok zaman geçti ki bazen rakamlardan emin olamıyorum ancak yine de yüzlerce değil binlerce kişi olduğuna eminim.